An, een vrouw van 83 jaar, kreeg te horen dat zij ongeneeslijk ziek was en  niet lang meer te leven had.
Ze vertelde dat ze als kind veel gepest werd, in de buurt en op school. Ook thuis was er geen tijd voor An.
Haar werk werd haar leven. Daarnaast nam ze deel aan groepsactiviteiten om in contact te komen met mensen, maar dat bleven allemaal oppervlakkige contacten.

Elke keer wanneer An thuiskwam, was er die keiharde eenzaamheid.
"Het lukt mij niet on aansluiting te vinden. Was ik maar meer voor mezelf opgekomen, dan had ik een veel leuker leven gehad" zei An, "maar dat zat er gewoon niet in, ik voelde me altijd buitengesloten. Dat pesten heeft die wond veroorzaakt".

In de laatste weken van haar leven wordt An bezocht door haar zus en zijn er gesprekken gevoerd over vroeger. Het lijkt wel of de zussen elkaar nu pas beginnen te begrijpen. An van vóór de oorlog en haar zus van daarna.
Opgevoed door dezelfde ouders, maar in een verschillende belevingswereld.